من! پادشاه مقتدر کشوری که نیست!

دل بسته ام ، به همهمه ی لشکری که نیست!

 در قلعه، بی خبر ز غم مردمان شهر

سر گرم تاج سوخته ام، بر سری که نیست!

هر روز بر فراز یقین، مژده می دهم

از احتمال آتیه ی بهتری که نیست!

 بو برده است لشکر من، بسکه گفته ام

از فتنه های دشمن ویرانگری ، که نیست!

 من! باورم شده ست که در من، فرشته ها،

پیغام می برند ، به پیغمبری که نیست!

من! باورم شده ست ، که در من رسیده است،

موسای من، به خدمت جادوگری که نیست!

 باید ، برای اینهمه ناباوری که هست،

روشن شود، دلایل این باوری که نیست!

هرچند ، از هراس هجومی که ممکن است،

دربان گذاشتم به هوای دری که نیست،

فهمیده ام ، که کار صدف های ابله است،

تا پای جان محافظت از گوهری که نیست!!

عمرت چو باد میگذرد فکر چاره باش

غمگین مباش ای دل ازین رُفت و روب ها

همین، تا پر گشودم از قفس ها سر در آوردم،

 غلط کردم به شوق باغ ، گویا پر در آوردم

دهان تا باز کردم مُنکرانم طعنه ها کردند

 غزل گفتم، گمان کردند پیغمبر در آوردم

اگر شمشیر عریان پیشِ رویم بود خندیدم

درختی ساده ام، آری جفای باغبانم را،

به خود آرایشِ "بَزمی" گرفتم تا بیاسایم

 غم از هرسو که آمد بر سرم، ساغر در آوردم

جهانِ سخت را آسان گرفتم، شعرِ تَر گفتم

 به مضمون ، موم از دکانِ آهنگر در آوردم

ندارم عادتِ منت کشیدن، حالِ من خوب است

 زِ بس با دستِ خود از پُشتِ خود خنجر در آوردم

زِ عُمرِ رفته آهی ماند، بر آیینه ی جانم

حدود پرزدنم را به من نشان داده ست

همان كه در شب يلدا به رسم دلسوزي،

چراغ خانه مارا به ديگران داده ست

به چيست ؟ دلخوشي مردمي كه در همه عمر،

كدام طالع نحس است غير بي عاري؟

كه رنج كشت به من ، ماحصل به خان داده ست

به خان ! كه مرگ عزيزان و گريه هاي مرا،

همان كه غيرتمان را گرفته و جايش،

به ناله اي و به خطي بگوي دردت را

زخون پاي من و توست  در سراسر دشت

اگر بناست نميريم جان براي چه بود؟

وگر بناست ببندم چرا دهان داده ست!؟

سادگی ها. مانع آزادگی‌هامان شده ست

کیست اکنون. عاقلان. درچشمتان ضحاک‌تر!!؟

ترس زاهد حاصل بالا نشستنهای اوست

گرچه عریانی به چشم زاهدان بی قیدی است

های یوسف! روز محشر با گریبانت مناز

قطع قلم، به قیمت نان می کنی رفیق؟

گیرم درین میانه به جایی رسیده ای،

روزی که زین بگردد و بر پشتت اوفتد،

حیرت ز کار و بار جهان می کنی رفیق

تیر و کمان چو دست تو افتاد، هوش دار

کفاره اش ز گندم عالَم فزون تر است،

فردا که آفتاب حقیقت برون زند،

چتر ها در شرشر دلگیر باران می رود بالا
فکر من آرام از طول خیابان می رود بالا

من تماشا می کنم غمگین و با حسرت خیابان را
یک نفر در جان من مست و غزل خوان می رود بالا

گشته ام میدان به میدان شهر را هر گوشه دردی هست
ارتفاع درد از پیچ شمیران می رود بالا

خواجه در رویای خود از پای بست خانه می گوید
ناگهان صدها ترک از نقش ایوان می رود بالا

درد من هر چند درد خانه و پوشاک ارزان نیست
با بهای سکه در بازار تهران می رود بالا

گاه شب ها بعد کار سخت و ارزان خواب می بینم
پول خان با چکمه اش از دوش دهقان می رود بالا

جوجه های اعتقادم را کجا پنهان کنم ، وقتی
شک شبیه گربه از دیوار ایمان می رود بالا

فکر من آرام از طول خیابان می رود پایین
یک نفر در جان من اما غزل خوان می رود بالا 

تنم بر خاک و دل بر دار

سرم سرگشته و بیزار

نگاهم تا فراسوی زمان اما

دو پایم بر زمینی بی رمق خشکیده است انگار

میان کوچه ها،اینجا

مرا بی وقفه می پاید

خدایی از پس دیوار

مبادا قطره ای دریا بنوشم .
هزاران چشم نابینا

تو را هر لحظه میبوید

مبادا شوق شیطانی

تنت را لاله گون سازد
.

چراغانی پر از خاموش

و دستانت گره خورده

به زنجیر قلندرپوش دل اشرار .

رها کن این کفن ها را

رها شو یار ازین بیهوده دامان ترحم وار

کمند نغمه هایت را

بزن بر کوری چشمان این اهریمن بیمار

بزن رنگی دگر بر بوم این لعنت

که قبرستان نه جای زندگان باشد

بزن مشتی نفس بر روی این تکرار

رها کن این کفن ها را رها کن یار